Tag: Gastric Bypass

Gastric Bypass

De eerste twee weken

bernadettelugies

Just smell the grass, the dirt, just like I dreamed they’d be.
Just feel that summer breeze, the way it’s calling me.
For like the first time ever, I’m completely free.
I could go running and racing and dancing and chasing.
And leaping and bounding, hair flying, heart pounding.
And splashing and reeling and finally feeling.
That’s when my life begins!

Mandy Moore – When will my life begin

Vandaag is het precies twee weken geleden dat ik de operatie heb gehad.
Een heel nieuw begin waarin je opnieuw moet leren eten, ontdekken wat je wel en wat je niet kunt eten.
Je lichaam geeft dit zelf aan.

De eerste week
Op de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam was ik voornamelijk bezig met lopen en slapen. Eten was een bijzaak.
Mijn nichtje Lisanne was zo lief om de wonden te bekijken of ze er goed uitzagen en of ze opnieuw verbonden moesten worden. Ik was lichtelijk paranoïde dat ze weer open zouden gaan, dus heb enkele plekken telkens opnieuw beplakt met Leukoplast. Het gevolg daarvan was dat de wondjes mooi aan het genezen zijn en ik toch wat geruster durfde te bewegen.
Zoals ik al zei, dag 1 was echt een slaapdag, bijkomen van de slapeloze nacht. De pijn was al een stuk minder en door het lopen was het prima vol te houden.
Ik had wel een probleem met boeren, dit lukte me telkens niet waardoor ik een drukkend gevoel op de borst kreeg.
Van Sylvana uit onze groep kreeg ik de tip om een suikervrij waterijsje (slimpie to the rescue) te eten en warempel daarna lukte het om te boeren. Je hebt werkelijk geen idee hoe zo’n opluchting dat was.
Het klinkt vies en totaal niet vrouwelijk, maar wat is het een genot om het gas te kunnen weg boeren zonder druk op de borst te krijgen.
De tweede dag voelde ik me al een stuk beter, alleen echt rechtop zitten lukte nog niet en dat zou ook nog een tijdje duren helaas. Voor mij voelde het alsof mijn maag dan hing en dat hou je niet lang vol. De tweede dag kreeg ik ook bezoek van mijn huisarts, dokter Jansen, die even kwam kijken hoe het met me ging.
En kwamen mijn moeder, Robert en Laura nog even buurten en heb ik leuke kaartjes en cadeautjes gekregen. Ook kwam er nog een mooie bos bloemen van mijn lieve collega’s (helaas niet op de foto gezet, sorry).
Dag drie tot en met vijf stond voornamelijk in het teken van lopen en eten. De juiste momenten zoeken om te eten, 6 keer per dag en zorgen dat het half uurtje tussen het eten en drinken ook echt gebeurde (tip, zet een timer op je telefoon). En daarbij ook nog rekening houden dat er 2 uur tussen de calciumtabletten en het innemen van calcium zoals melk moet zitten.
Vanaf de zesde dag had ik geen last meer van het operatie-gas en kon ik al vrijer bewegen zonder dat ik mijn buik steeds moest vasthouden.

Eerste week eten
De eerste dag na de operatie eet je vloeibaar, voornamelijk water, bouillon en ranja.
De tweede dag eet je dik vloeibaar, vla, soep (gepureerd) en yoghurt bijvoorbeeld.
De derde en vierde dag ga je over op gepureerd eten en mag je starten met “ander” eten zoals gepureerde aardappelen, groenten en vlees. Hierbij is het belangrijk om eten te kiezen dat veel eiwitten bevat (kip en vis bijvoorbeeld) en dat je eerst je vlees opeet, daarna je groenten en als laatste, als je nog ruimte hebt, de koolhydraten.
De vijfde en zesde dag ga je over op gepureerd met zachte stukjes en bouw je langzaam op naar vast voedsel.
Pas op de 8e dag ben ik echt begonnen met normaal eten. Met normaal eten bedoel ik eten dat niet eerst gepureerd is.
Omdat ik mijn maag wel wilde laten rusten en goed laten genezen, ben ik begonnen met licht verteerbaar eten.
Luchtige crackers met 20+ smeerkaas, HiPRO kwark (veel eiwitten) met een smaakje, normale kwark met aardbeien of kiwi gold en als avondeten zoete aardappelpuree, stoofpeertjes/worteltjes en pulled chicken (kun je bestellen bij de Jumbo). Ook hierbij een tip, weeg alles af, zo weet je wat je op kunt en kun je makkelijker uitbreiden naar meer.
Verwacht niet dat je alles opkrijgt. De eerste paar dagen was ik na 2 theelepels “zat”.
Zat even tussen aanhalingstekens, omdat je geen hongergevoel hebt weet je niet wanneer je genoeg hebt gehad. Het is voornamelijk luisteren naar je lichaam. Ik heb ontdekt dat als ik begin te boeren of het gevoel krijg van “blegh” ik ook echt moet stoppen. Af en toe krijg ik ook de hik en dan moet ik ook stoppen met eten, soms is dit al na 2 of 3 theelepels, ga ik door dan word ik misselijk.

Tweede week eten
De tweede week was voornamelijk het uitproberen van dingen.
Ik heb me voorgenomen elke dag iets nieuws te proberen en dat lukt tot nu toe prima.
Gelijk maar een airfryer aangeschaft, want dat levert je toch minder vet op dan koken in boter of olie.
Het eten gaat op zich prima, alleen geroosterd witbrood was geen goed plan. Daar ben ik goed ziek van geweest.
Kon het geen dumping noemen, maar ik moest wel even op de bank liggen en het weg slapen.
Ik wilde het toch proberen en na 3 hapjes merkte ik gelijk al dat dit niet goed zou gaan.
Ik begon te boeren (een teken dat ik vol zit) en werd misselijk. Terwijl ik op de bank lag had ik ook echt het gevoel dat ik moest overgeven. Na een uurtje slapen was het gevoel weer weg.
Helaas heb ik de dag erna wel de hele dag pijn in mijn darmen gehad en werd ik ’s avonds even niet goed in de keuken.
Het is niet met zekerheid te zeggen dat het daardoor kwam, omdat ik en mijn Omeprazol later had genomen en ik had net de Fraxiparine spuit gezet. Maar ik werd behoorlijk licht in mijn hoofd, kreeg het ineens erg warm en had het gevoel van flauwvallen.
Gelijk suiker maar gecheckt, maar die zat op 4.2, dus was niet de reden dat ik me zo voelde.
Na een paar minuten even zitten en niets doen zakte het af, maar de rest van de avond had ik wel het gevoel alsof ik een migraine kon krijgen. Een erg naar gevoel.
De dag erna was ik overal weer vanaf en heb ik mezelf maar even voor genomen om een tijdje maar geen witbrood te eten.

Eiwitrepen
In het kader van, we moeten eiwitten binnen krijgen, heb ik ook een aantal eiwitrepen gekocht om te testen. Ik eet ze alleen als ik niet thuis ben en niet de mogelijkheid heb om bijvoorbeeld kwark of iets dergelijks mee te nemen.
Degene zonder karamel erin zijn prima te doen, aangezien je maar een kwart op kunt, kun je er drie keer mee doen 😉
Ik ben nu verschillende aan het proberen om te kijken welke smaak en merk het lekkerst is en het beste is.

Koude, de bariatrische brrr
Wat me toch wel het meest opviel was dat ik het sinds ik thuis ben, continu koud heb. Ik zit momenteel met een gevoerde vest aan, terwijl het 20 graden is in huis. De week na de operatie droeg ik een hemd, T-shirt, trui met lange mouwen, dikke trui, vest en lag ik onder een winter dekbed. Ook droeg ik handschoenen. Ik heb uiteindelijk ook een gevoerde vest bij KIK gekocht (niet op de foto) en dit is momenteel mijn favoriete kledingstuk. Een aanrader voor de kou kleumers onder ons.
Vanuit de groep begreep ik dat dit een normaal verschijnsel was en van mensen die ik via Instagram volg hoorde ik dat het de “bariatrische brrr” werd genoemd. Weer iets geleerd…

Op de weegschaal
Mensen met overgewicht of mensen die aan het diëten zijn hebben een haat liefde verhouding met de weegschaal, waaronder ik.
Ik kan je garanderen, het is erg moeilijk om niet elke dag op de weegschaal te gaan staan.
Maar het wordt sterk afgeraden omdat het kan ontmoedigen als je bijvoorbeeld de ene dag iets bent afgevallen en de dag erna ben je iets aangekomen.
We hebben deze operatie gedaan om hulp te krijgen bij het afvallen, daarom is de weegschaal voor ons juist erg belangrijk geworden. Maar we moeten wel oppassen dat we niet doorslaan en dat is een erg dun lijntje.
Aangezien enkelen van mijn groep de blog ook lezen en we het niet over gewicht mogen hebben (kan erg demotiverend werken omdat niet iedereen op dezelfde manier afvalt) ga ik niet aangeven hoeveel ik al kwijt ben.

Doelen
Ik heb voor mezelf een aantal doelen gesteld dat ik heb gekoppeld aan het gewicht dat ik afval, een cadeautje voor het verliezen van gewicht. Bij elke 10 kilo mag ik iets gaan doen, bijvoorbeeld nieuwe kleren of iets wat ik al een lange tijd wilde hebben.
Natuurlijk weet ik ook dat ik er zelf hard voor moet knokken, want het komt echt niet vanzelf. Als ik weer ga eten zoals voorheen, dan gaat het helemaal mis en kom ik weer aan. En laten we eerlijk zijn, dan is dit alles voor niets geweest.
De komende weken zullen in het teken staan van een gezonde relatie krijgen met eten, uitzoeken wat ik kan eten en de hoeveelheid opbouwen van 2 theelepels naar +/- 150/200 gram.
Ook het herstellen van de operatie en het terugkrijgen van energie zal centraal staan.
Maar ik denk dat het belangrijkste is, dat ik weer moet leren om van mezelf te houden en mezelf moet leren accepteren.
En dat zal een hele klus worden, misschien nog wel moeilijker dan het opnieuw leren eten.

Disclaimer: Alle linkjes dat je hier kunt aanklikken zijn van officiële websites. Dit bericht wordt niet gesponsord door hen, maar is alleen om aan te geven waar ik de zaken heb gekocht. Je staat zelf vrij om te zoeken naar goede alternatieven.

Gastric Bypass

Na de operatie

bernadettelugies

In deze blog neem ik je mee in de periode na de operatie.

Ik werd wakker gemaakt terwijl ik nog op de OK was. Er werd aan mijn schouder geschud en mijn naam werd geroepen. Ik kan me verder van dat moment niets herinneren, alleen dat ik werd geroepen en dat iemand aan mijn arm zat, ik hoorde van de broeder dat het op de OK was.
Het moment daarna was ik op de verkoeverzaal en hoorde ik iemand vragen om een ijsje en een man en vrouw praten over de bevalling (en gejammer van een baby). Ik zat precies tegenover de klok, het was 10 uur.
Ik zat rechtop… in de operatiestoel. Je leest het goed, ik zat rechtop. Ik kan je vertellen, dat is niet prettig. Ik wilde liggen, maar dat mocht niet zei de verpleegkundige.
Er werd aan me gevraagd of ik pijn had en dat had ik. Niet in mijn maag maar iets daaronder. Ik kon geen medicatie krijgen, want dit was de beruchte gaspijn waar mensen me al over hadden verteld. Sommigen omschreven het als een ongemak, maar bij mij deed het echt pijn. Ik kan het het beste omschrijven als een combinatie van menstruatiepijn, buikgriep en de pijnen die je hebt van een spastische darm. Het was continu aanwezig.
Ik viel steeds we, maar heb de klok op kwart over 10, half 11 en kwart voor 11 zien staan.
Vanaf kwart voor 11 was ik moe, maar wakker en probeerde ik dan ook wanhopig om wakker te blijven.
Mijn keel was pijnlijk (door de intubatie dat je krijgt wanneer je onder narcose bent) en ik wilde graag een ijsje, maar kreeg niets aangeboden. Het enige wat ik hoorde van de verpleegkundige was dat ik me niet hoefde te verzetten tegen de slaap en er gewoon aan toe moest geven. Mijn bed zou zo klaar zijn en ik zou opgehaald worden.

Eindelijk naar mijn kamer
Vijfenveertig minuten later werd ik opgehaald en naar de B vleugel gebracht.
Als je daar naar toe gaat dan ga je over de galerij, precies langs het eetgedeelte op de plaza. De geur van afgebakken croissants vulde mijn neus, maar er gebeurde niets, geen gerommel van de maag, geen water in de mond. Helemaal niets.
Ze brachten me naar kamer 410 waar de verpleegkundige me ontdeed van de operatie schort en me mijn zwarte hemd aandeed.
Ik probeerde de voetsteun weg te drukken om op te staan, maar ze was zo lief om dit voor me te doen.
Ze hielp me op staan en begeleide me naar het bed. Ik ben gaan liggen op mijn linkerzij en in de verte hoorde ik haar zeggen, lig je zo lekker?
Na een paar minuten stond ze weer naast me en vroeg me om bij te draaien. Ik lag op een van de operatiewonden en deze was gaan bloeden.
Ze maakte een drukverband en deze werd op de wond geplaatst. Ze checkte snel de andere wonden en gaf aan dat ik 2 uurtjes mocht slapen voordat ze me weer wakker zou maken om te gaan lopen. Op mijn rechterzij kon ik het lekkerst liggen en heb zo enkele minuten slaap gehad.
Die 2 uur slaap is een fantasie. Je hebt namelijk een bloeddrukband om die zich elke 15 minuten opblaast en je bloeddruk meet. Na 1.5 uur was ik er ook klaar mee en heb gevraagd of ik uit bed mocht om te lopen.
Dit was geen probleem en ik werd afgekoppeld van alle toeters en bellen. Ze moedigen je aan om zoveel mogelijk te lopen en ik kan je vertellen dat dit ook echt werkt.
Je hebt namelijk last van het gas dat ze in je buik hebben gespoten om beter bij de maag en dunne darm te kunnen komen.
Ik had hier dan ook behoorlijk veel last van. Het wordt minder naarmate je gaat bewegen.
Verwacht niet dat je gelijk een marathon kunt lopen. Ik had de snelheid van een schildpad en schuifelde door de gang.
Na een keer heen en weer lopen en een toiletbezoek ben ik op de rand van het bed gaan zitten. Echt rechtop kun je niet zitten, een beetje achterover leunen doet wonderen.
Er was me op het hart gedrukt om zo snel mogelijk te gaan plassen na de operatie, anders krijg je een katheter en dat zag ik niet zitten.

Middagbezoek
Om kwart voor 2 stond Robin opeens op de zaal en was ik dan ook blij verrast om hem te zien, en hij mij natuurlijk.
Helaas hield ik het niet echt vol om wakker te blijven en na 45 min is hij weer weg gegaan. Gelukkig kon hij bij zijn zus in Nijmegen blijven bij zijn zus, continu zo’n reis maken is geen pretje.
De verpleegster kwam weer en ik kreeg een kleine preek dat ik haar gelijk moest bellen als ik weer naar bed wilde, ze moest me namelijk weer zo snel mogelijk aankoppelen.
Ik heb toen eindelijk echt even kunnen wegdutten, omdat ze de bloeddrukmeter op een uur zette in plaats van 15 minuten. Dat was ook de reden dat ik haar niet had geroepen toen ik weer in bed was gaan liggen. Echt slapen met een infuus in je hand gaat niet zo heel gemakkelijk.
Het meisje dat bij me lag, had erg veel pijn en kreeg een morfine spuit, weet dus als je echt veel pijn hebt en het komt niet door het gas dat ze je dan echt wel kunnen helpen.


Eten en drinken
Tegen 1400 kwamen ze met de middag kar op de zaal en tegen 1700 uur kwamen ze met eten op de afdeling. Omdat je maag nog niet veel kan mag je alleen wat water drinken.
Je kunt kiezen uit water, ranja, bouillon en thee. Ik heb gelijk alle 4 gedaan om te kijken of ik alle 4 kon verdragen.
Dit lukte en ik had geen pijn. Een teken dat mijn maag het aankon. Ik heb uiteindelijk voor 12 uur ’s nachts alles opgekregen en mijn thee uiteindelijk weer ingeruild voor nog meer bouillon en ranja. Rond een uur of 5 kreeg ik een nieuwe infuus zak waarin ik suiker zat verwerkt. Het was heel raar, maar na 10 minuten voelde ik me een stuk energieker en had het idee dat ik de wereld aan kon, tot het gaspijn weer begin te irriteren.


Avondbezoek
Robin en Jose (zijn zus) was het bezoek voor de avond. Ik kreeg toen een leuke ballon en een gouden chocolade munt met nr. 1 erop. Heel lief, dank jullie wel. Het lukte me om, tot ze weggingen, rond 20 uur uit bed te blijven. Daarna ben ik gelijk weer gaan lopen en heb maar af en toe op bed gelegen.
Ik heb geprobeerd om tv op mijn mobiel te kijken, maar ik merkte dat mijn aandacht niet fantastisch was. Ik viel zelfs bijna in slaap bij Sherlock Holmes (de horror…) en aangezien ik niet lang kon slapen, heb ik het merendeel van de avond doorgebracht op de hallen.


Een wagenwiel aan hallen
Ik lag in de 4e hal, de laatste kamer. Je kunt de afdeling zien als een wagenwiel.
In het midden is een zusters/poli post en daaromheen de hallen, waaraan de kamers weer liggen. Ik had een prachtig uitzicht op mijn kamer, ik keek uit op de Postbank, maar om het plein verlaten en verlicht te zien had ook wel wat.
Onze avondzuster Lisa was een engel en vond het geen probleem om me steeds weer aan- en af te koppelen en af en toe een babbeltje te maken.
Mijn kamergenoot had nog veel pijn, maar samen liepen we af en toe de afdeling even rond.
Vanwege de pijn mocht ik wel paracetamol en vonden ze het geen probleem dat ik het zelf bijhield (zolang het maar om de 4 uur was). Ik merkte zelf ook wanneer het echt tijd was om er weer 2 te nemen.


De vroege ochtend
Rond 4 uur ben ik in slaap gevallen en werd om 6 uur wakker gemaakt door de nieuwe zuster voor die dag, Renske.
De bloeddrukmeter mocht af en we moesten wat drinken.
Het was de bedoeling dat we voor 11 uur minimaal 450 ml hadden gedronken, anders mocht je niet naar huis.
De dag ervoor had ik 450 ml gedronken in 7 uur tijd.
Nu moest het in 4 uur tijd. Dat was wel een opgave kan ik je vertellen.

Eindelijk naar huis
Om 10 uur kregen we nog wel even een waarschuwing dat we echt 450 ml moesten drinken, ik zat er bijna aan, maar mijn kamergenoot nog niet.
Ik was zo gefocust op het lopen dat ik er niet echt op had gelet.
Om 11 uur kwam Robin op de afdeling met een rolstoel, aangezien ik had gezegd dat ik om 11 uur ook echt weg wilde. Dat had ik de verpleegkundige ook duidelijk gemaakt, ik zou er alles aan doen om om 11 uur weg te zijn.
Toen ze nog een keer kwam om alles te checken, kreeg ik ook even te horen dat ze nog geen goedkeuring had gegeven dat ik weg mocht.
Omdat ik netjes mijn ranja en zelfs de vla op had gekregen, had ik 650 ml op en hoefde alleen het infuus nog maar verwijderd te worden en nog een keer mijn bloeddruk te worden opgemeten.
Ik kreeg te horen dat deze wel aan de hoge kant was en dat ik nog langs mijn huisarts moest voor een nieuwe check.
Op mijn verzoek werd nog een keer mijn suiker geprikt en deze was aan de hoge kant, maar geen reden voor alarm.
Nadat alles was goedgekeurd mocht ik naar huis en zat ik om half 12 in de auto met een kussen op mijn buik op weg naar huis.


In mijn volgende blog vertel ik je meer over hoe de eerste 2 weken zijn gegaan.

De eerste twee weken
Gastric Bypass

De operatie

bernadettelugies

In deze blog neem ik je mee naar de dag van de operatie.

Om zeven uur moest ik me melden bij de receptie in het ziekenhuis. We waren er rond half 7 en konden dus nog even snel naar het toilet.
Kleine angstplasjes zijn een normaal iets zeggen ze, nou ik moest 4 keer plassen.
Toen ik me meldde bij de balie moest ik mijn Rijnstate kaart laten zien. Ik had deze opgeslagen in de app Stocard. Een ideale app waar je al je klantenpasjes in kunt zetten. Eigenlijk alles kun je erin kwijt, behalve bankpasjes.
Ik kreeg een koptelefoon mee en een uitleg hoe ik naar de ontvangstruimte operatiekamers moest lopen.
Daar konden we plaats nemen aan de tafel in de wachtkamer. Robin nam nog een kop koffie en een vrouw mopperde dat ze er een koffiezetapparaat hadden neergezet terwijl je nuchter moest zijn voor de operatie.

Om iets over zeven werd een variatie op mijn naam geroepen. Heel even dacht ik iemand anders is aan de beurt, maar ze bedoelde echt mij.
Robin mocht nog mee en we namen plaats in een klein open hokje met bloemen op de muur. In deze ruimte heb je meerdere hokjes en iedereen die er om zeven uur moest zijn, werd naar hokjes begeleid. Bij sommigen werd de intake gedaan door een anesthesist. Bij mij werd het door een verpleegkundige gedaan.
Je loopt het hele riedeltje weer door, naam, geboortedatum, wat je er komt doen etc. Je krijgt dan ook gelijk je prachtige armband met je naam, geboortedatum enzovoort.

Om kwart over 7 moesten Robin en ik afscheid nemen van elkaar en moet je de rest zelf doen.
Dit vond ik erg moeilijk. Ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen en had nog nooit een operatie gehad. De zenuwen staken de kop op, maar ik wilde niet dat Robin dit zag en hem met een rot gevoel weg laten gaan. Dus ik draaide me maar snel om en liep achter de dame aan naar de omkleed zaal, ik twijfel even of dit de verkoeverzaal was of toch een soort van verzamel hal.
Hier moest ik me uitkleden en het prachtige blauwe schort van Rijnstate aantrekken.
Je mag dan alleen een onderbroek en sokken dragen, die je krijgt van hen. De onderbroek en sokken zijn volgens mij van katoen en zitten verder prima, de sokken zijn lekker warm. Mocht het voorkomen dat de onderbroek niet past, dan mag je je eigen onderbroek aan houden.
Je kleren en zak inhoud (wat je maar in je zak hebt) gaat in een zwarte curverbox en wordt naar de afdeling gebracht waar je komt te liggen. Je koffer laat je daar ook achter en zij regelen de rest.

Dan is het tijd om in de operatie stoel te gaan zitten. Ja, je leest het goed. Een stoel. Dit is een stoel waarbij ze je plat kunnen leggen en je benen uit elkaar kunnen schuiven zodat de chirurg beter toegang tot je buik heeft. Als je plaats neemt, zorg dan dat je gelijk goed zit, er is namelijk weinig tijd om nog goed te gaan zitten en je wordt ook wakker in deze stoel. Ik ben vergeten een foto te maken van de stoel, maar onderstaande is een variant erop.

Bij het inbrengen van het infuus in mijn hand heb ik gelijk aangegeven dat ik erg nerveus was en best wel angstig. Ze pakte dit goed op en gaf aan dat ik het uit mijn systeem moest krijgen en dat ze me daar alle ruimte voor zou geven. Ze was erg lief en begripvol en probeerde er alles aan te doen om me gerust te stellen.

Daarna was het wachten op de anesthesist. Deze kwamen met zijn drieën. Twee in opleiding en 1 hoofd, de heer Hammink. Hij had gelijk door dat ik strak stond van de zenuwen. Ze hebben het zo goed opgepakt dat ik door mijn tranen heen zelfs af en toe heb moeten lachen. Hij liet me mijn eigen muziek kiezen en ik twijfelde tussen Bob Seger en Kansas, maar uiteindelijk toch gekozen voor Kansas. Toen ik naar de operatiekamer werd gebracht werd ik begroet door het medisch personeel en kreeg ik het “Greys anatomy gevoel” toen ik al het medische apparatuur zag en de lampen. Heel even had ik verwacht MC Dreamy in de hoek te zien staan, maar het was mijn chirurg, de heer Den Hengst. Ook hij deed er alles aan om mij gerust te stellen en wederom beantwoord je hetzelfde riedeltje.
Op dat moment hadden ze Dust in the wind van Kansas op staan. Toen ik aangaf dat ik liever Carry on my wayward son wilde horen, hebben ze eerst het ene nummer afgespeeld en alles met mij besproken wat ze gingen doen.
Terwijl ik het mondkapje op kreeg een extra zuurstof kreeg toe gediend, kreeg ik het gevoel alsof ik het benauwd kreeg. Dit kwam door de extra zuurstof. Als je obesitas hebt loop je het risico om slaapapneu te hebben, dit is de reden dat ze extra zuurstof toedienen tijdens de operatie. Het is even doorbijten, maar prima te doen (ik heb astmatische bronchitis en ik kon het ook prima volhouden).

Toen ze Carry on my wayward son opzette, wist ik dat het moment daar was. Er werd “slaap lekker” gezegd en ik proefde dat ze iets via het masker naar binnen bliezen. Je kunt er niet tegen vechten, dus geef je over aan de capabele handen van het team.

Bij de ruige muziek (volgens de anesthesist) en met het verzoek om tijdens de operatie net zo te glimlachen als dat ik toen deed, viel ik in slaap.

Na de operatie
Gastric Bypass

2 weken vol met zenuwen

bernadettelugies

In deze blog neem ik je mee in de 2 weken tussen het horen van de operatiedatum en de ochtend van de operatie.
En dan moet je wachten. Na de 5e bijeenkomst duurt het ongeveer 2 weken voordat de operatie plaatsvindt, normaal gesproken.
Tijdens de 5e bijeenkomst hadden enkelen van ons al gehoord wanneer ze aan de beurt waren.
Marjan en Dennis waren degenen die de kick-off mochten doen en waren 25 september aan de beurt.
Onze hekkensluiter is Anja, die net als ik moest wachten op groen licht.

De start van 2 weken vol zenuwen
Het was een dag als geen ander. Ik zat achter de laptop van het werk en was druk met allerlei zaken toen mijn telefoon ging. Ze hadden ons al verteld dat we 2 weken voor de operatiedatum zouden worden gebeld.
10:37 Uur, een anoniem telefoontje. Terwijl ik opnam, begon mijn hart al sneller te kloppen.
“Hallo, met Rijnstate. Spreek ik met Bernadette?”
“Euh, ja?” Alsof ik twijfelde over mijn eigen naam.
“Ik bel je om je operatiedatum door te geven.”
“Oh, oké.” Fanatiek zoekende naar een pen.
“17 oktober om 7 uur verwachten we je in Arnhem.”
“7 uur?”
“Ja, ’s ochtends,” zei ze nog met een glimlach in haar stem. Zou ze doorhebben dat ik zenuwachtig was?
Ik bedankte haar voor het bellen en sprak gelijk een voicememo in voor Robin via WhatsApp.
17 oktober…
17 oktober zou de dag worden dat ik eindelijk mijn leven weer terug kreeg. Het begin van mijn nieuwe leven. Nadat ik naar beneden was gerend om het nog een keer aan Robin te vertellen, lekker dubbelop, appte ik mijn moeder, broer, zus en vrienden.
Mijn collega was de volgende die ik het vertelde, ik was zo enthousiast. En ze waren allemaal zo positief en blij voor me dat het een Hallmark moment kon zijn.
En toen begonnen de bibbers.
Wist ik het zeker dat ik dit wilde doen? Was ik er wel klaar voor?
Mijn suiker was zo mooi gezakt dat ze het vertrouwd vonden, maar vond ik dat ook?
Ik had 2 weken de tijd om aan het idee te wennen, 2 weken de tijd om vragen te stellen.
De mensen die me kennen weten dat ik dingen van tevoren wil weten, maar dit was iets nieuws.
Ik heb veel steun gehad van mijn broer Dicky, mijn vriendin Laura en collega Patricia die als ervaringsdeskundigen elke vraag die ik maar had wilden beantwoorden.
Doordat de meesten van de groep al geopereerd waren had ik een redelijk beeld van wat er na de operatie gebeurd.
Ik was dan ook niet zenuwachtig voor de operatie, maar voor wat daarna gebeurt.
Hoe zou ik wakker worden? Hoe ging het daarna? Zou ik veel pijn hebben? Hoe voelt gaspijn? Zou ik überhaupt wakker worden? De angst om niet wakker te worden was iets wat in de 2 weken tot aan de 17e de hele tijd de kop op stak.
De kans is zo minimaal aangezien anesthesie een van de veiligste onderdelen is, maar toch zat het in mijn hoofd. Toen ik eenmaal had besloten om het ook hardop toe te geven als mensen vroegen of ik zenuwachtig was, zakte het gevoel iets af.
Wat ook hielp was het kaartje dat ik van Vitalys/Rijnstate ontving. Een vriendelijk gebaar wat me toch wel geruststelde.

Supplementen
Zodra je de datum weet van de operatie begin je gelijk met de supplementen die je ook moet nemen na de operatie. Zo bouw je alvast een reserve op.
De dag voor de operatie, neem je tijdelijk je de laatste tablet in.

Medicatie voor de operatie
De dag voor de operatie mag je tot 6 uur voor de operatie eten. Dit is een standaard protocol.
Om 22 uur neem je 2 omeprazol in en aangezien ik er om 7 uur moest zijn mocht ik om 5 uur met een klein slokje water nog 2 innemen.
De meningen over het gebruik van metformine de dag voor de operatie is verschillend. In de bijsluiter stond dat je de dag voor en na de operatie geen metformine mocht slikken. De verpleegkundige in het ziekenhuis was hiervan niet op de hoogte en gaf aan dat ik het gewoon had mogen slikken.
Het gekke was dat mijn suiker zonder de tabletten lager was dan met, dus ik heb er verder gelukkig geen last van gehad.

Koffer
Mijn koffer had ik de dag ervoor al ingepakt. Een kleine koffer is voldoende, want als je het goed doet, mag je de dag erna naar huis.
Je krijgt een washandje en handdoek van het ziekenhuis dus die hoef je niet mee te nemen.
Wat ik voor mezelf had meegenomen was:
* Onderbroeken,
* Los hemdje (want je wilt niets strak om je buik hebben),
* T-shirt,
* Pyjamabroek en joggingbroek,
* Bh kun je thuislaten, die krijg je niet om omdat ze tussen je borsten een incisie maken.
* Tandenborstel en tandpasta,
* Haarborstel en elastiekjes,
* Oplader voor je telefoon.
Mijn tips, neem je eigen kussen mee. Je ligt toch altijd lekkerder op je eigen kussen en voor de terugreis in de auto is het fijn om de kussen tegen je buik te drukken.
Neem ook een slaapmasker mee. Bij ons kon de deur niet dicht, en ondanks dat je sowieso niet goed slaapt (vertel ik je in de volgende blog meer over), is elk moment van rust hard nodig.
Je krijgt ook een koptelefoon van het ziekenhuis voor de televisie boven je bed, maar als je graag muziek luistert zoals ik, dan zou ik een koptelefoon meenemen.

De dag van de operatie
Aangezien ik er al om 7 uur moest zijn en de autorit 1 uur en 25 minuten duurt, moesten we er om kwart voor 5 al uit. Om kwart over 5 zaten we in de auto. Ik was stiller dan normaal (ik praat graag in de ochtend) en de muziek op de radio kalmeerde me, maar toch bleef het door mijn hoofd spoken.
Weet ik het zeker? Wil ik dit echt doen.
Om half 7 kwam het ziekenhuis in zicht en een paar minuten later stonden we op de verlaten parkeerplaats.
Met mijn Star Wars koffertje en Max Verstappen rugtas liepen we samen naar de ingang.
Heel even bleef ik staan en keek naar het gebouw. Wist ik het echt zeker?
Ja… dit was mijn kans om mijn leven terug te krijgen.

Onderstaande was het stukje dat ik op Instagram en Facebook plaatste. Het paste precies in hoe ik me voelde.

Stuck in the same place I’ve always been.
And I’ll keep wonderin’ and wonderin’ and wonderin’….
When will my life begin?

Look at the world, so close and I’m halfway to it.
Look at it all, so big, do I even dare?
Look at me, there at last, I just have to do it.
Should I?
No.
Here I go. 








Ik heb zoveel mogelijk dingen bewaard.









De operatie



		


			
		
	






	
	

		Gastric Bypass
De bijeenkomsten
	


	

							

			 bernadettelugies		
		
		

			

Zoals je waarschijnlijk al door had, heb ik gekozen voor Vitalys om daar het traject voor een maagverkleining te gaan volgen.  In deze blog ga ik verder in op het traject en hoe ik dat heb ervaren.  
Ik schrijf deze blogs op mijn telefoon omdat rechtop zetten op een stoel (voor achter de laptop) nog niet helemaal lukt. De lay-out kan daardoor soms even anders zijn.
 
De eerste bijeenkomst  
Zodra je door de screening bent, krijg je te horen wanneer je bijeenkomsten plaatsvinden. Dit zijn er 5 achterelkaar en je bent verplicht er minimaal 4 bij te wonen.  Deze bijeenkomsten heb je met de diëtiste en de psycholoog.
De eerste bijeenkomst vond voor ons plaats op 15 augustus in Hoogeveen.  
 Op deze dag leerde ik de groep kennen waarmee ik het traject zou doorlopen.  
Helaas was Laura afwezig in verband met haar vakantie waardoor onze groepsfoto niet compleet was. Dit hebben we bij de laatste bijeenkomst even recht gezet, want ze hoort er ook bij!
De eerste bijeenkomst staat voornamelijk in het teken van elkaar leren kennen, je doelen voor jezelf opschrijven en leer je meer over de 6 eetmomenten op een dag.  
Ook krijg je een map mee die je de 3 andere bijeenkomsten moet gebruiken.  
In de map vind je informatie over hoe je moet eten en het dijkje.  
Het dijkje werd een onderdeel dat erin werd gestampt.  











 
Wat is het dijkje? 
Het dijkje zorgt ervoor dat je bestand bent tegen invloeden van buitenaf. 
Honger is de grootste uitlokker van eetdrang en leidt vaak tot overeten. Door ‘een dijkje’ op te bouwen, door zes keer per dag regelmatig te eten en goede keuzes te maken, zul je geen onoverkomelijke honger krijgen, wat weer kan leiden tot overeten.
De eetdrang die veroorzaakt wordt door uitlokkers van buitenaf is er dan nog steeds. Maar de fysieke uitlokker, het hongergevoel, heb je dan uitgeschakeld





Zonder gekheid, het dijkje werd erin gestampt. Het is dan ook erg belangrijk om tegen de invloeden van buitenaf bestand tegen te zijn. 
Eerder kon ik, na het zien van eten, juist gaan eten. Een mooi voorbeeld is wanneer er in een serie dat ik keek, werd gegeten, kreeg ik automatisch honger. Het was niet dat mijn lichaam erom vroeg, maar mijn hoofd. 





De bijeenkomsten en onze groep
In de 5 bijeenkomsten staan ze uitgebreid stil bij het dijkje en het olifantenpad (je creëert gewoontes wat een tijd duurt om weer af te leren, door iets nieuws aan te leren maak je vanzelf een nieuw olifantenpad). Wat erg belangrijk is, is dat je duidelijk het verschil moet weten tussen maaghonger (je lichaam vraagt om eten) en hoofdhonger (het monstertje in je hoofd schreeuwt om aandacht).
Ook leer je emotie-eten te herkennen en breng je je doelen in kaart. 
Voor mij waren de doelen al duidelijk voordat ik aan het traject begon, maar het was erg prettig om ze aan een tafel met 10 mensen, die allemaal in hetzelfde schuitje zaten uit te spreken. 
Mijn doelen zijn:
* Van de 3 cijfers af, onder de 100 kilo wegen;
* Gezond zijn;
* Mee kunnen doen met Mudmasters/ karten etc, zonder lichamelijk ongemak;
* Niet meer bang hoeven te zijn voor de groene plastic stoel of een vliegtuig stoel;
* Me niet meer hoeven te verstoppen voor foto’s en filmpjes;
* Blij zijn met mezelf;

Het mooie van onze groep, 23HGV12, is dat we allemaal hetzelfde willen, gezonder worden. En we zijn allemaal klaar met het diëten en het gejojo. Ik ben blij met deze toppers, ze zijn een steun en toeverlaat geworden waarin geen enkele vraag te gek is. 
Tussen de bijeenkomsten moest je zorgen dat je toe werkte naar minimaal 6 eetmomenten op een dag en moest je weer een eetdagboek bijhouden. 
Tijdens een van de bijeenkomsten ga je elkaars eetdagboek nakijken en geef je tips en tricks over hoe de ander het doet. 
Tijdens de 2e bijeenkomst wordt er stilgestaan hoe je moet eten. Het klinkt kinderachtig, maar als je te snel eet of eet en drinkt tegelijk kun je een dumping krijgen. Iets waar je niet vrolijk van wordt. 
We moesten een bord, bestek en eten meenemen en gingen we gezamenlijk eten. Heel even voelde ik me weer kind dat in de kleuterklas in een kringetje moest zitten en samen eten. 
Ik heb veel aan deze bijeenkomst gehad, ik ben namelijk een van de zovelen die te snel eet. Het eten is binnen 10 minuten op terwijl je 45 min in de keuken hebt gestaan. Echt genieten van het eten doe je dan niet. 
Ook at ik regelmatig achter de computer (tijdens werk of gewoon thuis) en dat is funest omdat je dan ook te snel eet. 
Dit heb ik aangepast door aan tafel te gaan zitten en te gaan eten. Voor de operatie leerde ik mezelf aan om langzaam te eten, goed te kauwen, niet te drinken tijdens het eten en als ik wel achter de pc zat, dan zette ik mezelf er toe om het beeldscherm uit te doen. 
De 3e bijeenkomst staat in het teken van wat is voor ons gezonde voeding? Omdat onze maag kleiner is moeten we zorgen dat we goede en gezond eten binnen krijgen. Eiwitrijk en suikerarm/vetarm en geen koolzuur. 
Hier ga ik in een latere blog nog verder op in, net als de dumping dat je kunt krijgen van vet en suikerig eten. 










Een nare verrassing
Tijdens de 3e bijeenkomst raakten we aan de praat over het bloed prikken en de labuitslagen. Ik hoorde van velen dat ze al waren gebeld door Vitalys en dat sommigen een kuur moesten voor een maagbacterie of dat ze supplementen  moesten nemen voor bijv. een te laag foliumzuur gehalte. 
Maar ik was nog niet gebeld, uiteraard had ik mijn uitslagen online allang bekeken in mijnrijnstate.
Ik had gezien dat mijn glucose hoog was (16) en mijn hba1c1 was 94. De helicobacter pylori2 was ook aanwezig in mijn bloed en de vitamine D (zoals bij iedereen in Nederland) en foliumzuur waren te laag. Maar omdat ik niet werd gebeld, dacht ik dat het wel in orde was. Ik had alles al gegoogeld om te zien wat de juiste waardes waren en had verwacht dat ik twee weken voor de operatie vanzelf wel de antibiotica zou krijgen voor de maagbacterie (helicobacter…)
Maar het bleef stil aan de kant van Vitalys, dus besloot ik om ze zelf maar een bericht te sturen.
Via mijnrijnstate kun je een bericht sturen naar een behandelaar en dit heb ik gedaan.
De dag erna op 30 augustus werd ik gebeld. 
“Je hebt diabetes type 2, je vitamine D is te laag, je hebt een maagbacterie en je hebt een te laag folium zuur. De operatie staat on hold en je moet eerst zorgen dat je suiker beter wordt. “
Bam! daar had je hem, de klap in het gezicht die ik even niet zag aan komen. 
Diabetes? Ik?
Als cadeautje kreeg ik te horen dat ik eerst een maand lang moest proberen mijn suiker moest verlagen. Als ik daarna ging bloedprikken en mijn hba1c was met 10 punten gedaald, moest ik dat nog een maand volhouden, dan zou ik weer op de wachtlijst worden geplaatst. Dit zou betekenen dat de operatie pas eind november, begin december zou zijn.
Zoals je zelf wel begrijpt, was ik not amused en behoorlijk verdrietig. Het uitstellen van de operatie zou betekenen dat ik uit de groep moest, dat ik niet in september geopereerd zou kunnen worden, ik weer van alles moest regelen op het werk en de grootste klap was de “Je hebt diabetes”. 
Een excuus werd gemompeld aan de telefoon en ik heb de dame duidelijk gemaakt waar ze de excuses mocht stoppen (niet netjes, ik weet het.) 
Als ze mijn labuitslag hadden behandeld zoals bij de rest, dan had ik in juli al kunnen starten in plaats van in september. Het vreemde was dat Desire, die op dezelfde dag als ik in Elst bloed had geprikt, ook niets had gehoord. Bij haar was gelukkig alles wel in orde.
Even voor de duidelijkheid, ik heb niets gemerkt van dit alles. Tuurlijk was ik wel moe, maar ik had ook sinds april een nieuwe functie op het werk en werkte meer uren. Ik heb sinds april ook een bril, maar ik had al langer last van mijn ogen en ik word ook ouder… (de fundusfoto3 wees uit dat de diabetes mijn ogen niet heeft beschadigd.) En ik heb niets vernomen van de maagbacterie, die ik waarschijnlijk al vanaf mijn 5e of eerder bij me droeg. 
Ik heb dezelfde dag  met mijn huisarts (Jansen) geschakeld, want ik vertrouwde er niet meer op dat zij het voor me zouden doen. 
De maandag erop kon ik bij de praktijkondersteuner, Jolanda in De Krim terecht en werd mijn medicatie in gang gezet. Ik kreeg 2x daags metformine 850 mg. Ook ben ik gelijk gestopt met het spuiten van Enstilar, want ik leerde dat dit middel tegen psoriasis ook je suiker ontregelt. In overleg met Jolanda ben ik weer koolhydraatbeperkt gaan eten, iets wat ik al gewend was van een vorige afval pogingen en ik zag mijn suiker met de dag beter worden. 
De dame van Vitalys, wilde me 4 weken later pas bellen, maar dit heb ik geweigerd en heb haar regelmatig lastig gevallen omdat mijn suiker beter werd. Na 2 weken aan de medicatie en streng koolhydraatbeperkt eten, wel de 6 eetmomenten, rustig eten en veel kauwen, heb ik mijn glucose van 16 naar 8 weten te krijgen. Mijn hele vakantie stond ik het teken van hoe krijg ik mijn suiker omlaag? De website van het diabetesfonds heeft me daar goed bij geholpen en ben ik zelf gaan uitdokteren wat mijn lichaam doet bij bepaalde voedingsmiddelen.
In overleg met de verpleegkundige heb ik een week later opnieuw mijn hba1c laten prikken en heb ik 2 dagen lang mijn waardes bijgehouden. 
Met een gemiddelde van 8.1 en het zakken van mijn hba1c met 14 punten naar 80, kreeg ik groen licht en werd ik weer op de wachtlijst gezet voor de operatie.
Tijdens deze periode heb ik veel steun gehad van de groep en vond ik bij veel mensen om me heen een luisterend oor. Ik heb mijn vriendin Audrey regelmatig kunnen lastig vallen met vragen over wat moet ik nu doen? En wat betekent dit? En dat?
Ze is een Française en zal dit waarschijnlijk niet lezen, maar just in case… Thank you very much, Audrey, for the support you’ve given me and that you could help me when I had so many questions, even if they were in the middle of the night.





De 4e en 5e bijeenkomst
Heel eerlijk, ik heb een aantal dagen getwijfeld of ik wel naar de 4e bijeenkomst zou gaan. Ik wilde niet in een ruimte zitten waarin we het gingen hebben over hoe verder na de operatie terwijl ik misschien uit de groep moest en pas in november/december geopereerd zou worden. 
Maar dat wilden de dames uit mijn groep niet horen, ze hebben me overgehaald om wel te komen en toen ik daar eenmaal weer zat voelde het weer vertrouwd.
Dankzij Marjan en Desire werd mijn “probleem” besproken tijdens de bijeenkomst en konden we onze frustratie en verontwaardiging even ventileren. De psycholoog pakte dit goed op en heeft me in de pauze even mijn verhaal laten doen en heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat het protocol (alleen bellen als er wat is) wordt aangepast (altijd bellen). Dit zorgde weer voor een gevoel van vertrouwen in Vitalys. Bij de 5e bijeenkomst werd er door de psycholoog nogmaals bij stil gestaan en was het vertrouwen weer redelijk aanwezig. Ondanks dat het een nare ervaring voor me was en ik behoorlijk was geschrokken, heeft Vitalys het goed opgepakt en er wat aan gedaan. 

Maar om terug te komen op de bijeenkomsten. De 4e staat in het teken van hoe bouw je het eten na de operatie weer op, want je kunt natuurlijk niet gelijk weer normaal eten. De 5e bijeenkomst is de bijeenkomst waarbij je partner mee mag en je vragen kunt stellen aan iemand die de operatie al heeft gehad en al een geruime tijd bezig is.
De eerste helft was met de diëtiste en liepen we alles wat we hadden geleerd weer even bij langs en konden we onze valkuilen nog even bespreken. De tweede helft was met de ervaringsdeskundige.
Helaas was het een man en konden we de vraag wat ons dames zo bezig hield niet stellen…
Wat gebeurt er met onze borsten als we veel afvallen? Moesten we straks onze theezakjes met ducttape vastplakken of blijf je toch nog wat houden? Vooral het vastplakken met ducttape werd een hilarisch gesprek in de lift.
Als afsluiter kregen we van onze groepsgenoot Ans nog een kaartje met een gelukspoppetje. Het gelukspoppetje was ik helaas voor de operatie al kwijt (hing aan mijn sleutelbos, maar die was het er niet mee eens gok ik). Het kaartje heb ik tot na de operatie bij me gedragen in mijn telefoonhoesje en ligt momenteel naast mijn bed. 

Mocht je ervoor kiezen om deze stap ook te zetten, hoop ik dat je net zo’n groep krijgt als de mijne. 
Dames en heer, jullie zijn geweldig!
In de volgende blog  (24-10) vertel ik je meer over de operatie en hoe ik dat heb ervaren.





Boven: ik, Angela, Letitchia, Marjan, Sylvana. 
Onder: Laura, Ans, Anja, Dennis, Desire




  1. De afkorting staat voor Hemoglobine A1c. Hemoglobine A1c is een eiwit dat de rode bloedcellen zijn kleur geeft en waaraan suiker is gebonden. Een goed HbA1c-gehalte is lager dan 53 mmol/mol (7%). Dat wil zeggen dat de bloedsuikers gemiddeld tussen de 6 en 9 mmol/l waren ↩︎
  2. De Helicobacter pylori is een bacterie die in het slijmvlies van de maagwand kan leven. De Helicobacter pylori kan dus in het zure milieu van de maag overleven. Het is niet helemaal duidelijk hoe besmetting plaatsvindt. Waarschijnlijk ontstaat besmetting van persoon op persoon. Wel weet men dat een besmetting alleen ontstaat op kinderleeftijd, met name bij kinderen die jonger zijn dan 5 jaar. Als iemand besmet is, blijft de bacterie levenslang in de maag, tenzij er een behandeling plaatsvindt. ↩︎
  3. Een fundusfoto wordt gemaakt om te controleren op schade aan deze bloedvaatjes. Dit gebeurt vooral bij diabetespatiënten. Diabetespatiënten lopen namelijk het risico dat de bloedvaten op het netvlies van hun ogen beschadigd raken door de hoge bloedsuikergehaltes. Hierdoor kunnen ze uiteindelijk ook slechter gaan zien. ↩︎






2 weken vol met zenuwen



		


			
		
	






	
	

		Gastric Bypass
Starten met het voortraject
	


	

							

			 bernadettelugies		
		
		

			

Als je onderzoek doet naar een gastric bypass kom je al snel Vitalys tegen. Ze werken samen met het Rijnstate-ziekenhuis en zitten verspreid door Nederland.
Zelf heb ik voor Vitalys gekozen omdat ze dichtbij zaten, wat inhoudt dat de groepsbijeenkomsten dichter bij zijn en hun wachttijd is beduidend kleiner. Het zijn intense weken, maar zodra je de knop hebt omgehakt, wil je er ook niet te lang op moeten wachten.





Maar wat is een gastric bypass nu precies?
Een gastric bypass is een omleiding van je maag en darmen. Je maag wordt kleiner gemaakt en je dunne darm wordt vastgemaakt aan je nieuwe kleinere maag.
In tegenstelling tot de sleeve, wordt je restmaag niet verwijderd, maar blijft in je lichaam en blijft zijn functie houden. Hij zorgt namelijk samen met de galblaas nog steeds voor verteringsappen, echter komen deze later in de darmen bij het eten. Hierdoor worden niet alle calorieën opgenomen in je lichaam.
Omdat je de 12 vingerige darm omzeilt en je een kleinere maag hebt, dus eerder vol zit, val je af.
Houd er rekening mee dat het alsnog geheel aan je zelf ligt of het werkt. Volg jij niet de richtlijnen, dus je eet te veel, beweegt te weinig, hebt niet voldoende eetmomenten, dan val je niet af. 
Overeten creëert ook een ander probleem, namelijk een dumping. Hierover lees je meer in een andere blog. 











Screening bij Vitalys
Op 28 juni ’23 had ik mijn screening bij Vitalys in Hoogeveen.
Natuurlijk was ik zenuwachtig, want deze mensen bepalen of je door mag gaan in het traject of dat je bijvoorbeeld eerst nog iets moet ondernemen. Of dat je niet geschikt wordt bevonden voor een operatie.
Van tevoren vul je meerdere vragenlijsten in die gaan over onder andere de kwaliteit van je leven. Met het invullen van deze lijsten kwam ik er achter dat er best wel veel momenten waren waarin ik me schaamde voor mezelf en mijn lichaam.

Op de dag van de screening heb je in totaal drie gesprekken. Met de psycholoog, met de diëtiste en de obesitasverpleegkundige.
Het binnenkomen bij Vitalys in Hoogeveen is een beetje vreemd. Ze zitten op de 3e etage in een gebouw met andere bedrijven, waaronder ook de Nederlandse Obesitas Kliniek. 
Eenmaal op de juiste etage word je verwelkomd met een banner en een vriendelijke dame achter de balie.
Hoewel je de screening alleen doet (Robin, mijn man, was wel mee maar moest wachten in de wachtruimte), waren op dat moment nog twee anderen ook met de screening bezig. Eén van deze dames (Desire) zit in mijn groep en heeft de operatie inmiddels ook gehad. 
Een voor een moet je je verhaal doen bij de specialist in kwestie.
Bij de psycholoog wordt er stilgestaan of je het gehele traject aankunt. Of je een goed support systeem hebt (en die heb ik!) en of je weet wat deze verandering voor je inhoudt.
Bij de diëtiste ga je in gesprek over je eetgewoontes. Van tevoren moet je 2 weken lang een eetdagboek bijhouden waarin je vermeldt wat je eet en drinkt en op welk tijdstip je dit doet.
Dit liet me inzien dat ik at en dronk tegelijk en dat is met een GB not done. Ook at ik te weinig vezels, te veel suiker en had ik snaaibuien op specifieke momenten van de maand.
Ook al zou het je niet gaan om af te vallen, ik raad het aan om het eens 2 weken voor jezelf bij te houden, je krijgt dan een goed beeld bij wat je doet en wat je valkuilen zijn.
Het laatste gesprek was voor mij met de obesitas verpleegkundige. Je wordt opgemeten, gewogen, je bloeddruk wordt opgenomen en je gaat in gesprek over het medische verleden van jou en je naaste bloedverwanten. Ook geef je aan welke operatie je graag wilt.
De dag erna word je gebeld of je door bent.
29 juni werd ik in de ochtend al gebeld dat alles akkoord was bevonden en dat ik snel zou horen wat de vervolg stappen zouden zijn.












Dagje Elst/Arnhem
Vrij snel daarna (op 11 juli) moest ik naar Rijnstate in Elst om mijn medicatie koffer (doosje, maar het voelt als een koffer) op te halen, waarin ze tramadol, vitamine D/calcium tabletten, fraxiparine en omeprazol hebben gedrukt. Je krijgt bij de apotheek daar een korte uitleg over hoe je de medicatie moet gebruiken. 
Ook moest ik bloedprikken om mijn lichaam in kaart te brengen. Smiddags kon ik naar Rijnstate Arnhem voor een gesprek met de anesthesist en de obesitasverpleegkundige. Niet iedereen hoeft dit trouwens, sommigen worden gebeld, maar ik moest naar Arnhem.
De anesthesist vertelt je iets meer over de narcose, neemt wederom je gegevens op en vertelt je meer over hoe de operatie zal gaan.
De obesitasverpleegkundige wilde alleen informatie over de medicatie dat ik al gebruikte, waarom dat niet via de telefoon kon… werkelijk geen idee.







Hoe en wat qua medicatie?
*Omeprazol neem je de dag voor de operatie om 22 uur (2 pillen) en op de dag zelf 2 uur voor je opname tijd (2 pillen), daarna dagelijks voor minimaal 7 maanden.
*De fraxiparine (trombose spuit) spuit je zodra je bent geopereerd. Dit is een dun spuitje dat je in zijn geheel leeg moet spuiten in je buik voor 4 weken. Dagelijks moet je wisselen van plek. Ik spuit nu 3 dagen en moet zeggen dat het meevalt. De angst om te spuiten is groter dan wat je daadwerkelijk verneemt. Blauwe plekken krijg je wel 😉
*De vitamine D en calcium tablet start je mee de dag na je operatie. 2 maal per dag, 2 kauwtabletten, dit neem je dagelijks je hele leven lang. Ze smaken naar sinaasappel en zijn prima te doen, heel eerlijk… ze smaken best lekker.
*Daarnaast moet je zelf vitaminetabletten aanschaffen die speciaal voor jouw behandeling zijn. Hierin heb je onderscheid tussen gastric bypass, gastric sleeve en mini gastric bypass.
Je kunt ze kopen op onder andere fit for me, Elan en op Vitamineoprecept.nl. 
Vitalys geeft je flyers over fit for me, maar weet dat je rond kunt kijken naar andere goedkopere varianten, zorg er wel voor dat je wel de juiste samenstellingen gebruikt.
De vitamines slik je 2 weken voor de operatie tot aan de operatie en daarna start je weer 2 weken na de operatie, dagelijks en voor altijd.
Houd er rekening mee dat als je kiest voor de kauwtabletten, je er apart nog een ijzer tablet bij krijgt. Bij de capsules zit alles in een.  Probeer ze gewoon uit, kijk hoe je lichaam er op reageert en welke je het prettigst vindt.






De beruchte trombose spuit




Waarom heb je extra medicatie nodig?
Bij een gastric bypass wordt niet alleen de maag verkleind, ook wordt de darm omgeleid. Hierdoor wordt de opname van calorieën beperkt, maar worden er ook minder vitamines opgenomen. Hierdoor kan er een tekort aan vitamines en mineralen in het lichaam ontstaan.

In mijn volgende blog vertel ik je meer over de bijeenkomsten en mijn ervaring met Vitalys.






Rijnstate in Elst





Rijnstate ziekenhuis in Arnhem






De bijeenkomsten



		


			
		
	






	
	

		Gastric Bypass
Gastric Bypass
	


	

							

			 bernadettelugies		
		
		

			

Ik heb het gedaan. Een gastric bypass zodat mijn leven en lichaam ook echt weer van mij wordt.  
Ik zou geen auteur zijn als ik er niet iets over zou schrijven. 
In een aantal blogs neem ik je mee in mijn reis. Niet omdat ik zo graag over mezelf praat, maar omdat je er misschien iets van opsteekt. Misschien ga je er zelfs anders tegen aan kijken.  
 
 Ik heb er jaren over na gedacht en meerdere keren gedacht ik ga dit niet doen, want in een gezond lichaam ga je niet snijden. Maar ben ik wel echt gezond? 
 Ik heb morbide obesitas. Zo het hoge woord is eruit.   
En laten we eerlijk zijn, met morbide obesitas ben je niet gezond. Ook al denk je van wel en heb je geen medicinale klachten, het belemmerd je toch. In het lopen, wandelen, fietsen, leuke kleding kopen, leuke dingen doen met je familie.  
Altijd maar weer de “ik kan dit niet doen want ik ben te zwaar of pas er niet in”. En daar was ik klaar mee.  
Ik wil mijn leven terug en daar heb ik hulp bij nodig.  
 
Veel mensen denken dat als je afvalt je maag weer kleiner wordt, maar dat is dus niet zo. Tevens wil je lichaam na het afvallen graag weer terug naar het laatste gewicht, want je lichaam voelde zich toen veilig.  
Dit is de reden waarom veel mensen jojoën tijdens het diëten, waaronder ik.  
Veel afvallen om daarna het dubbele weer terug te krijgen. Je lichaam kan veel en is fantastisch op veel gebieden, maar mijn hemel wat is het een eikel op dit gebied.  
 
Na veel zoeken, nadenken, twijfelen en succesverhalen lezen en horen, heb ik besloten om ook een gastric bypass te doen.  
 
Lekker makkelijk,  zo’n bypass.  
De eerste de beste persoon die dat tegen je zegt, mag je van mij slaan. Je hebt mijn zegen.  
Het is alles behalve makkelijk, je hele leven staat op zijn kop met maar 1 doel,  jij moet weer gezond worden en je moet het zelf doen.  
Een bypass of een sleeve is niets meer dan een hulpmiddel. Een tool waarvan jij de bestuurder bent.  
Als jij niet je best doet, dan werkt het niet.  
Vaak hoorde ik mensen zeggen, maar je zit er je hele leven aan vast.  
Dat zit je met alles. Als je dik bent, is eten altijd een struggle je hele leven lang.  
Obesitas brengt verschillende gevaren met zich mee, zit je ook je hele leven aan vast als je er niets aan doet.  
Het enige wat ik je kan vragen te doen is om begrip te tonen, je hebt te maken met iemand die er klaar mee is en die zijn of haar leven weer terug pakt.  
Dat moet je applaudisseren, niet bekritiseren.  
 
Maar goed,  31 maart naar de huisarts.  Met knikkende knieën bij mijn eigen huisarts,  Jansen in De Krim.   
Een man die ik mijn hele leven al ken en waar ik op professioneel gebied ver uit de buurt probeer te blijven (lees als, ik ga niet graag naar de dokter).  
Maar wat een lieve, lieve dokter heb ik toch. Hij wist gelijk wat ik wilde, waarom ik er was en hij bood de ondersteuning en het luisterende oor.  
Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis in Hardenberg, maar helaas doen ze daar nog geen maagverkleining.  
Na een gesprek met mijn broer ben ik hem gevolgd naar Vitalys. 
Een kliniek tegen overgewicht. 
 
In de volgende blog vertel ik je daar meer over.  







Starten met het voortraject