In deze blog neem ik je mee in de 2 weken tussen het horen van de operatiedatum en de ochtend van de operatie.
En dan moet je wachten. Na de 5e bijeenkomst duurt het ongeveer 2 weken voordat de operatie plaatsvindt, normaal gesproken.
Tijdens de 5e bijeenkomst hadden enkelen van ons al gehoord wanneer ze aan de beurt waren.
Marjan en Dennis waren degenen die de kick-off mochten doen en waren 25 september aan de beurt.
Onze hekkensluiter is Anja, die net als ik moest wachten op groen licht.
De start van 2 weken vol zenuwen
Het was een dag als geen ander. Ik zat achter de laptop van het werk en was druk met allerlei zaken toen mijn telefoon ging. Ze hadden ons al verteld dat we 2 weken voor de operatiedatum zouden worden gebeld.
10:37 Uur, een anoniem telefoontje. Terwijl ik opnam, begon mijn hart al sneller te kloppen.
“Hallo, met Rijnstate. Spreek ik met Bernadette?”
“Euh, ja?” Alsof ik twijfelde over mijn eigen naam.
“Ik bel je om je operatiedatum door te geven.”
“Oh, oké.” Fanatiek zoekende naar een pen.
“17 oktober om 7 uur verwachten we je in Arnhem.”
“7 uur?”
“Ja, ’s ochtends,” zei ze nog met een glimlach in haar stem. Zou ze doorhebben dat ik zenuwachtig was?
Ik bedankte haar voor het bellen en sprak gelijk een voicememo in voor Robin via WhatsApp.
17 oktober…
17 oktober zou de dag worden dat ik eindelijk mijn leven weer terug kreeg. Het begin van mijn nieuwe leven. Nadat ik naar beneden was gerend om het nog een keer aan Robin te vertellen, lekker dubbelop, appte ik mijn moeder, broer, zus en vrienden.
Mijn collega was de volgende die ik het vertelde, ik was zo enthousiast. En ze waren allemaal zo positief en blij voor me dat het een Hallmark moment kon zijn.
En toen begonnen de bibbers.
Wist ik het zeker dat ik dit wilde doen? Was ik er wel klaar voor?
Mijn suiker was zo mooi gezakt dat ze het vertrouwd vonden, maar vond ik dat ook?
Ik had 2 weken de tijd om aan het idee te wennen, 2 weken de tijd om vragen te stellen.
De mensen die me kennen weten dat ik dingen van tevoren wil weten, maar dit was iets nieuws.
Ik heb veel steun gehad van mijn broer Dicky, mijn vriendin Laura en collega Patricia die als ervaringsdeskundigen elke vraag die ik maar had wilden beantwoorden.
Doordat de meesten van de groep al geopereerd waren had ik een redelijk beeld van wat er na de operatie gebeurd.
Ik was dan ook niet zenuwachtig voor de operatie, maar voor wat daarna gebeurt.
Hoe zou ik wakker worden? Hoe ging het daarna? Zou ik veel pijn hebben? Hoe voelt gaspijn? Zou ik überhaupt wakker worden? De angst om niet wakker te worden was iets wat in de 2 weken tot aan de 17e de hele tijd de kop op stak.
De kans is zo minimaal aangezien anesthesie een van de veiligste onderdelen is, maar toch zat het in mijn hoofd. Toen ik eenmaal had besloten om het ook hardop toe te geven als mensen vroegen of ik zenuwachtig was, zakte het gevoel iets af.
Wat ook hielp was het kaartje dat ik van Vitalys/Rijnstate ontving. Een vriendelijk gebaar wat me toch wel geruststelde.
Supplementen
Zodra je de datum weet van de operatie begin je gelijk met de supplementen die je ook moet nemen na de operatie. Zo bouw je alvast een reserve op.
De dag voor de operatie, neem je tijdelijk je de laatste tablet in.
Medicatie voor de operatie
De dag voor de operatie mag je tot 6 uur voor de operatie eten. Dit is een standaard protocol.
Om 22 uur neem je 2 omeprazol in en aangezien ik er om 7 uur moest zijn mocht ik om 5 uur met een klein slokje water nog 2 innemen.
De meningen over het gebruik van metformine de dag voor de operatie is verschillend. In de bijsluiter stond dat je de dag voor en na de operatie geen metformine mocht slikken. De verpleegkundige in het ziekenhuis was hiervan niet op de hoogte en gaf aan dat ik het gewoon had mogen slikken.
Het gekke was dat mijn suiker zonder de tabletten lager was dan met, dus ik heb er verder gelukkig geen last van gehad.
Koffer
Mijn koffer had ik de dag ervoor al ingepakt. Een kleine koffer is voldoende, want als je het goed doet, mag je de dag erna naar huis.
Je krijgt een washandje en handdoek van het ziekenhuis dus die hoef je niet mee te nemen.
Wat ik voor mezelf had meegenomen was:
* Onderbroeken,
* Los hemdje (want je wilt niets strak om je buik hebben),
* T-shirt,
* Pyjamabroek en joggingbroek,
* Bh kun je thuislaten, die krijg je niet om omdat ze tussen je borsten een incisie maken.
* Tandenborstel en tandpasta,
* Haarborstel en elastiekjes,
* Oplader voor je telefoon.
Mijn tips, neem je eigen kussen mee. Je ligt toch altijd lekkerder op je eigen kussen en voor de terugreis in de auto is het fijn om de kussen tegen je buik te drukken.
Neem ook een slaapmasker mee. Bij ons kon de deur niet dicht, en ondanks dat je sowieso niet goed slaapt (vertel ik je in de volgende blog meer over), is elk moment van rust hard nodig.
Je krijgt ook een koptelefoon van het ziekenhuis voor de televisie boven je bed, maar als je graag muziek luistert zoals ik, dan zou ik een koptelefoon meenemen.
De dag van de operatie
Aangezien ik er al om 7 uur moest zijn en de autorit 1 uur en 25 minuten duurt, moesten we er om kwart voor 5 al uit. Om kwart over 5 zaten we in de auto. Ik was stiller dan normaal (ik praat graag in de ochtend) en de muziek op de radio kalmeerde me, maar toch bleef het door mijn hoofd spoken.
Weet ik het zeker? Wil ik dit echt doen.
Om half 7 kwam het ziekenhuis in zicht en een paar minuten later stonden we op de verlaten parkeerplaats.
Met mijn Star Wars koffertje en Max Verstappen rugtas liepen we samen naar de ingang.
Heel even bleef ik staan en keek naar het gebouw. Wist ik het echt zeker?
Ja… dit was mijn kans om mijn leven terug te krijgen.
Onderstaande was het stukje dat ik op Instagram en Facebook plaatste. Het paste precies in hoe ik me voelde.
Stuck in the same place I’ve always been.
And I’ll keep wonderin’ and wonderin’ and wonderin’….
When will my life begin?
Look at the world, so close and I’m halfway to it.
Look at it all, so big, do I even dare?
Look at me, there at last, I just have to do it.
Should I?
No.
Here I go.
Tussen de rebellen en de bikers 