De operatie

In deze blog neem ik je mee naar de dag van de operatie.

Om zeven uur moest ik me melden bij de receptie in het ziekenhuis. We waren er rond half 7 en konden dus nog even snel naar het toilet.
Kleine angstplasjes zijn een normaal iets zeggen ze, nou ik moest 4 keer plassen.
Toen ik me meldde bij de balie moest ik mijn Rijnstate kaart laten zien. Ik had deze opgeslagen in de app Stocard. Een ideale app waar je al je klantenpasjes in kunt zetten. Eigenlijk alles kun je erin kwijt, behalve bankpasjes.
Ik kreeg een koptelefoon mee en een uitleg hoe ik naar de ontvangstruimte operatiekamers moest lopen.
Daar konden we plaats nemen aan de tafel in de wachtkamer. Robin nam nog een kop koffie en een vrouw mopperde dat ze er een koffiezetapparaat hadden neergezet terwijl je nuchter moest zijn voor de operatie.

Om iets over zeven werd een variatie op mijn naam geroepen. Heel even dacht ik iemand anders is aan de beurt, maar ze bedoelde echt mij.
Robin mocht nog mee en we namen plaats in een klein open hokje met bloemen op de muur. In deze ruimte heb je meerdere hokjes en iedereen die er om zeven uur moest zijn, werd naar hokjes begeleid. Bij sommigen werd de intake gedaan door een anesthesist. Bij mij werd het door een verpleegkundige gedaan.
Je loopt het hele riedeltje weer door, naam, geboortedatum, wat je er komt doen etc. Je krijgt dan ook gelijk je prachtige armband met je naam, geboortedatum enzovoort.

Om kwart over 7 moesten Robin en ik afscheid nemen van elkaar en moet je de rest zelf doen.
Dit vond ik erg moeilijk. Ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen en had nog nooit een operatie gehad. De zenuwen staken de kop op, maar ik wilde niet dat Robin dit zag en hem met een rot gevoel weg laten gaan. Dus ik draaide me maar snel om en liep achter de dame aan naar de omkleed zaal, ik twijfel even of dit de verkoeverzaal was of toch een soort van verzamel hal.
Hier moest ik me uitkleden en het prachtige blauwe schort van Rijnstate aantrekken.
Je mag dan alleen een onderbroek en sokken dragen, die je krijgt van hen. De onderbroek en sokken zijn volgens mij van katoen en zitten verder prima, de sokken zijn lekker warm. Mocht het voorkomen dat de onderbroek niet past, dan mag je je eigen onderbroek aan houden.
Je kleren en zak inhoud (wat je maar in je zak hebt) gaat in een zwarte curverbox en wordt naar de afdeling gebracht waar je komt te liggen. Je koffer laat je daar ook achter en zij regelen de rest.

Dan is het tijd om in de operatie stoel te gaan zitten. Ja, je leest het goed. Een stoel. Dit is een stoel waarbij ze je plat kunnen leggen en je benen uit elkaar kunnen schuiven zodat de chirurg beter toegang tot je buik heeft. Als je plaats neemt, zorg dan dat je gelijk goed zit, er is namelijk weinig tijd om nog goed te gaan zitten en je wordt ook wakker in deze stoel. Ik ben vergeten een foto te maken van de stoel, maar onderstaande is een variant erop.

Bij het inbrengen van het infuus in mijn hand heb ik gelijk aangegeven dat ik erg nerveus was en best wel angstig. Ze pakte dit goed op en gaf aan dat ik het uit mijn systeem moest krijgen en dat ze me daar alle ruimte voor zou geven. Ze was erg lief en begripvol en probeerde er alles aan te doen om me gerust te stellen.

Daarna was het wachten op de anesthesist. Deze kwamen met zijn drieën. Twee in opleiding en 1 hoofd, de heer Hammink. Hij had gelijk door dat ik strak stond van de zenuwen. Ze hebben het zo goed opgepakt dat ik door mijn tranen heen zelfs af en toe heb moeten lachen. Hij liet me mijn eigen muziek kiezen en ik twijfelde tussen Bob Seger en Kansas, maar uiteindelijk toch gekozen voor Kansas. Toen ik naar de operatiekamer werd gebracht werd ik begroet door het medisch personeel en kreeg ik het “Greys anatomy gevoel” toen ik al het medische apparatuur zag en de lampen. Heel even had ik verwacht MC Dreamy in de hoek te zien staan, maar het was mijn chirurg, de heer Den Hengst. Ook hij deed er alles aan om mij gerust te stellen en wederom beantwoord je hetzelfde riedeltje.
Op dat moment hadden ze Dust in the wind van Kansas op staan. Toen ik aangaf dat ik liever Carry on my wayward son wilde horen, hebben ze eerst het ene nummer afgespeeld en alles met mij besproken wat ze gingen doen.
Terwijl ik het mondkapje op kreeg een extra zuurstof kreeg toe gediend, kreeg ik het gevoel alsof ik het benauwd kreeg. Dit kwam door de extra zuurstof. Als je obesitas hebt loop je het risico om slaapapneu te hebben, dit is de reden dat ze extra zuurstof toedienen tijdens de operatie. Het is even doorbijten, maar prima te doen (ik heb astmatische bronchitis en ik kon het ook prima volhouden).

Toen ze Carry on my wayward son opzette, wist ik dat het moment daar was. Er werd “slaap lekker” gezegd en ik proefde dat ze iets via het masker naar binnen bliezen. Je kunt er niet tegen vechten, dus geef je over aan de capabele handen van het team.

Bij de ruige muziek (volgens de anesthesist) en met het verzoek om tijdens de operatie net zo te glimlachen als dat ik toen deed, viel ik in slaap.

Na de operatie