In deze blog neem ik je mee in de periode na de operatie.
Ik werd wakker gemaakt terwijl ik nog op de OK was. Er werd aan mijn schouder geschud en mijn naam werd geroepen. Ik kan me verder van dat moment niets herinneren, alleen dat ik werd geroepen en dat iemand aan mijn arm zat, ik hoorde van de broeder dat het op de OK was.
Het moment daarna was ik op de verkoeverzaal en hoorde ik iemand vragen om een ijsje en een man en vrouw praten over de bevalling (en gejammer van een baby). Ik zat precies tegenover de klok, het was 10 uur.
Ik zat rechtop… in de operatiestoel. Je leest het goed, ik zat rechtop. Ik kan je vertellen, dat is niet prettig. Ik wilde liggen, maar dat mocht niet zei de verpleegkundige.
Er werd aan me gevraagd of ik pijn had en dat had ik. Niet in mijn maag maar iets daaronder. Ik kon geen medicatie krijgen, want dit was de beruchte gaspijn waar mensen me al over hadden verteld. Sommigen omschreven het als een ongemak, maar bij mij deed het echt pijn. Ik kan het het beste omschrijven als een combinatie van menstruatiepijn, buikgriep en de pijnen die je hebt van een spastische darm. Het was continu aanwezig.
Ik viel steeds we, maar heb de klok op kwart over 10, half 11 en kwart voor 11 zien staan.
Vanaf kwart voor 11 was ik moe, maar wakker en probeerde ik dan ook wanhopig om wakker te blijven.
Mijn keel was pijnlijk (door de intubatie dat je krijgt wanneer je onder narcose bent) en ik wilde graag een ijsje, maar kreeg niets aangeboden. Het enige wat ik hoorde van de verpleegkundige was dat ik me niet hoefde te verzetten tegen de slaap en er gewoon aan toe moest geven. Mijn bed zou zo klaar zijn en ik zou opgehaald worden.
Eindelijk naar mijn kamer
Vijfenveertig minuten later werd ik opgehaald en naar de B vleugel gebracht.
Als je daar naar toe gaat dan ga je over de galerij, precies langs het eetgedeelte op de plaza. De geur van afgebakken croissants vulde mijn neus, maar er gebeurde niets, geen gerommel van de maag, geen water in de mond. Helemaal niets.
Ze brachten me naar kamer 410 waar de verpleegkundige me ontdeed van de operatie schort en me mijn zwarte hemd aandeed.
Ik probeerde de voetsteun weg te drukken om op te staan, maar ze was zo lief om dit voor me te doen.
Ze hielp me op staan en begeleide me naar het bed. Ik ben gaan liggen op mijn linkerzij en in de verte hoorde ik haar zeggen, lig je zo lekker?
Na een paar minuten stond ze weer naast me en vroeg me om bij te draaien. Ik lag op een van de operatiewonden en deze was gaan bloeden.
Ze maakte een drukverband en deze werd op de wond geplaatst. Ze checkte snel de andere wonden en gaf aan dat ik 2 uurtjes mocht slapen voordat ze me weer wakker zou maken om te gaan lopen. Op mijn rechterzij kon ik het lekkerst liggen en heb zo enkele minuten slaap gehad.
Die 2 uur slaap is een fantasie. Je hebt namelijk een bloeddrukband om die zich elke 15 minuten opblaast en je bloeddruk meet. Na 1.5 uur was ik er ook klaar mee en heb gevraagd of ik uit bed mocht om te lopen.
Dit was geen probleem en ik werd afgekoppeld van alle toeters en bellen. Ze moedigen je aan om zoveel mogelijk te lopen en ik kan je vertellen dat dit ook echt werkt.
Je hebt namelijk last van het gas dat ze in je buik hebben gespoten om beter bij de maag en dunne darm te kunnen komen.
Ik had hier dan ook behoorlijk veel last van. Het wordt minder naarmate je gaat bewegen.
Verwacht niet dat je gelijk een marathon kunt lopen. Ik had de snelheid van een schildpad en schuifelde door de gang.
Na een keer heen en weer lopen en een toiletbezoek ben ik op de rand van het bed gaan zitten. Echt rechtop kun je niet zitten, een beetje achterover leunen doet wonderen.
Er was me op het hart gedrukt om zo snel mogelijk te gaan plassen na de operatie, anders krijg je een katheter en dat zag ik niet zitten.
Middagbezoek
Om kwart voor 2 stond Robin opeens op de zaal en was ik dan ook blij verrast om hem te zien, en hij mij natuurlijk.
Helaas hield ik het niet echt vol om wakker te blijven en na 45 min is hij weer weg gegaan. Gelukkig kon hij bij zijn zus in Nijmegen blijven bij zijn zus, continu zo’n reis maken is geen pretje.
De verpleegster kwam weer en ik kreeg een kleine preek dat ik haar gelijk moest bellen als ik weer naar bed wilde, ze moest me namelijk weer zo snel mogelijk aankoppelen.
Ik heb toen eindelijk echt even kunnen wegdutten, omdat ze de bloeddrukmeter op een uur zette in plaats van 15 minuten. Dat was ook de reden dat ik haar niet had geroepen toen ik weer in bed was gaan liggen. Echt slapen met een infuus in je hand gaat niet zo heel gemakkelijk.
Het meisje dat bij me lag, had erg veel pijn en kreeg een morfine spuit, weet dus als je echt veel pijn hebt en het komt niet door het gas dat ze je dan echt wel kunnen helpen.
Eten en drinken
Tegen 1400 kwamen ze met de middag kar op de zaal en tegen 1700 uur kwamen ze met eten op de afdeling. Omdat je maag nog niet veel kan mag je alleen wat water drinken.
Je kunt kiezen uit water, ranja, bouillon en thee. Ik heb gelijk alle 4 gedaan om te kijken of ik alle 4 kon verdragen.
Dit lukte en ik had geen pijn. Een teken dat mijn maag het aankon. Ik heb uiteindelijk voor 12 uur ’s nachts alles opgekregen en mijn thee uiteindelijk weer ingeruild voor nog meer bouillon en ranja. Rond een uur of 5 kreeg ik een nieuwe infuus zak waarin ik suiker zat verwerkt. Het was heel raar, maar na 10 minuten voelde ik me een stuk energieker en had het idee dat ik de wereld aan kon, tot het gaspijn weer begin te irriteren.
Avondbezoek
Robin en Jose (zijn zus) was het bezoek voor de avond. Ik kreeg toen een leuke ballon en een gouden chocolade munt met nr. 1 erop. Heel lief, dank jullie wel. Het lukte me om, tot ze weggingen, rond 20 uur uit bed te blijven. Daarna ben ik gelijk weer gaan lopen en heb maar af en toe op bed gelegen.
Ik heb geprobeerd om tv op mijn mobiel te kijken, maar ik merkte dat mijn aandacht niet fantastisch was. Ik viel zelfs bijna in slaap bij Sherlock Holmes (de horror…) en aangezien ik niet lang kon slapen, heb ik het merendeel van de avond doorgebracht op de hallen.
Een wagenwiel aan hallen
Ik lag in de 4e hal, de laatste kamer. Je kunt de afdeling zien als een wagenwiel.
In het midden is een zusters/poli post en daaromheen de hallen, waaraan de kamers weer liggen. Ik had een prachtig uitzicht op mijn kamer, ik keek uit op de Postbank, maar om het plein verlaten en verlicht te zien had ook wel wat.
Onze avondzuster Lisa was een engel en vond het geen probleem om me steeds weer aan- en af te koppelen en af en toe een babbeltje te maken.
Mijn kamergenoot had nog veel pijn, maar samen liepen we af en toe de afdeling even rond.
Vanwege de pijn mocht ik wel paracetamol en vonden ze het geen probleem dat ik het zelf bijhield (zolang het maar om de 4 uur was). Ik merkte zelf ook wanneer het echt tijd was om er weer 2 te nemen.
De vroege ochtend
Rond 4 uur ben ik in slaap gevallen en werd om 6 uur wakker gemaakt door de nieuwe zuster voor die dag, Renske.
De bloeddrukmeter mocht af en we moesten wat drinken.
Het was de bedoeling dat we voor 11 uur minimaal 450 ml hadden gedronken, anders mocht je niet naar huis.
De dag ervoor had ik 450 ml gedronken in 7 uur tijd.
Nu moest het in 4 uur tijd. Dat was wel een opgave kan ik je vertellen.
Eindelijk naar huis
Om 10 uur kregen we nog wel even een waarschuwing dat we echt 450 ml moesten drinken, ik zat er bijna aan, maar mijn kamergenoot nog niet.
Ik was zo gefocust op het lopen dat ik er niet echt op had gelet.
Om 11 uur kwam Robin op de afdeling met een rolstoel, aangezien ik had gezegd dat ik om 11 uur ook echt weg wilde. Dat had ik de verpleegkundige ook duidelijk gemaakt, ik zou er alles aan doen om om 11 uur weg te zijn.
Toen ze nog een keer kwam om alles te checken, kreeg ik ook even te horen dat ze nog geen goedkeuring had gegeven dat ik weg mocht.
Omdat ik netjes mijn ranja en zelfs de vla op had gekregen, had ik 650 ml op en hoefde alleen het infuus nog maar verwijderd te worden en nog een keer mijn bloeddruk te worden opgemeten.
Ik kreeg te horen dat deze wel aan de hoge kant was en dat ik nog langs mijn huisarts moest voor een nieuwe check.
Op mijn verzoek werd nog een keer mijn suiker geprikt en deze was aan de hoge kant, maar geen reden voor alarm.
Nadat alles was goedgekeurd mocht ik naar huis en zat ik om half 12 in de auto met een kussen op mijn buik op weg naar huis.
In mijn volgende blog vertel ik je meer over hoe de eerste 2 weken zijn gegaan.
Tussen de rebellen en de bikers 